Fragment uit ‘Terugkeer van de reuzen’

In het verre Noorden, ver weg van alles en iedereen, werden zware rotswanden verschoven. Handen, bijna even groot als de stenen zelf, braken de rotsen open. Daarboven, helemaal op de top van de berg, kropen gigantische reuzen uit de grot waar ze jaren en jaren hadden verbleven. Ze strekten hun benen. Kraakten hun tenen en zetten kleine stappen vooruit, want ze hadden nog stramme spieren van het jaren stilzitten. Ook moesten ze wennen aan de buitenlucht in de bergen. Ze keken zeer voorzichtig om zich heen, terwijl hun ogen aan het daglicht wenden. Na al die jaren waren ze eindelijk vrij. Dat hadden ze zelf beslist. Net zoals ze zelf beslist hadden al die jaren geleden, om in de grot te kruipen, om er nooit meer uit te komen. Maar nu was het genoeg geweest. Ze waren elkaars gezeur helemaal beu. Jarenlang zaten ze samen in die donkere grot, dat was toch wel erg lang. Zo lang, dat ze eigenlijk steeds minder wisten over hun verleden. Ze hadden al die jaren in de grot lange discussies gevoerd over wat de reden was waarom ze in de grot zaten. Waarom ze daar samen zaten.